Posts
Alle reacties
Zelf wijn maken klinkt ingewikkelder dan dat het eigenlijk is. Maar om zelf wijn te maken komt er wel geduld bij kijken. Gemiddeld duurt het een half jaar voordat de wijn op dronk is en in de flessen gedaan kan worden. Het proces er tussen is toch zeer interessant. Het begint al met het bepalen van welke wijn u wilt maken. U kunt van bijna alle eetbare dingen wijn maken. Ik zelf maak bijvoorbeeld wijn van rozenbottels of van appels.
Het is belangrijk dat u de juiste apparatuur heeft om wijn te kunnen maken. Tegenwoordig kunt u voor ongeveer € 22,50 een starterpakket krijgen, dus dat valt reuze mee voor een hobby. U kunt bijvoorbeeld bij Van Rein een starterspakket kopen. Wat ik zelf heb gedaan is een boekje kopen met recepten, maar u kunt tegenwoordig gemakkelijk recepten vinden op internet. Erg belangrijk is dat uw werkruimte schoon is en de gebruiksvoorwerpen die u in het proces gebruikt ook erg schoon zijn. Als dit niet het geval is kan uw wijn azijn worden, en dat is niet wat u voor ogen hebt. U heeft inmiddels natuurlijk het product geplukt of gekocht waar u de wijn van wilt maken. Dan gaan we nu beginnen met wijnmaken. U heeft bijvoorbeeld bramen geplukt in uw plaatselijke bos, thuis gekomen doet u ze in de wasbak om de bramen schoon te maken van vuil en ongedierte. Als ze eenmaal schoon zijn dan pakt u bijvoorkeur een nieuwe (liefst witte!) emmer, en bij een gebruikte emmer moet u die eerst eerst goed ontsmetten met sulfiet water.Vervolgens pakt u een schone theedoek (of schone vitrage) waar u de bramen in doet. Vervolgens draait u de theedoek in het rond zodat het sap van de bramen er uit komt, u kunt ook gewoon de bramen in de emmer doen en dan persen met een stuk hout of iets anders. Vervolgens moet er nog wijn van gemaakt worden. In het recept staat precies hoeveel suiker, sulfiet en citroensap er toegevoegd moet worden. Met dit hele proces bent u toch een paar uur mee bezig, met het plukken van de bramen tot het verwerken van de bramen tot sap. Het duurt nog een half jaar voordat uw wijn drinkbaar is. Maar u bent nog niet helemaal klaar want u moet er toch nog elke week voor zorgen dat er geroerd wordt zodat de suiker en de gist zich goed mengt met de zuurstof. Ik zal nu wat uitgebreider ingaan op het hele proces.
Australië heeft op grote schaal de bekende Europese druivenrassen aangeplant met het accent op de uit Frankrijk afkomstige druiven.
Het populairst voor wit is de chardonnay uit de Bourgogne, maar ook de witte Bordeauxdruiven sémillon en sauvignon blanc zijn ruim aangeplant.
Daarnaast vinden we hier de meest exotische witte rassen, zoals de verdelho (van madeira) of de sherrydruif pedro ximenez.
Riesling is sterk in opkomst en is al meer aangeplant dan bijvoorbeeld sauvignon.
Met name druiven die een warmer klimaat gewend zijn, doen het hier uitstekend.
Dat verklaart ook het succes van de shiraz: het Rhônegebied, waar deze druif vandaan komt, is een van de warmste streken in Frankrijk en het warme klimaat in Australië zorgt voor wijnen met heerlijk zoet fruit en een smakelijke peperigheid.
Naast de shiraz is de cabernet sauvignon de meeste aangeplante druif.
De Australiërs hebben een unieke kijk op het maken van wijn. Ze beginnen als het ware achteraan en stellen de kwaliteit van het eindproduct, de wijn dus, voorop.
Om een constante smaak en kwaliteit te krijgen selecteren ze jaarlijks de druiven uit vele verschillende gebieden.
Herkomst of wijnstreek is dus niet het belangrijkste zoals in Europa. Op tijd plukken is daarentegen wel een belangrijke voorwaarde om goede wijn te kunnen maken.
Een goed voorbeeld van deze manier van werken is Penfolds, onderdeel van het beursgenoteerde bedrijf Southcorp Wines. Penfolds behoordt tot de absolute wereldtop. Die positie is verworven door altijd de hoogste kwaliteit na te streven.
Vanaf de oprichtig door de Engelsman Christopher Rawson Penfolds, zo'n 150 jaar geleden tot de dag van vandaag. Penfolds wijnen hebben een rijke smaak, Veel finesse en - niet te vergeten een constante kwaliteit.
Dit kun je alleen bereiken wanneer je de druiven kunt betreken uit een zeer groot aantal wijngaarden.
De wijngaarden van penfolds zijn verspreid over vrijwel geheel South Australia en andere streken. Per jaargang beoordeeld men zorgvuldig de eigenschappen van de druiven. Aan de hand daarvan stelt men de cuvées samen uit verschilende districten.
Daarom zijn de smaakeigenschappen van de wijnen zo goed als constant.
Peter Lehmann is een belangrijke naam in Australië. Toen in 1978 de wijnboeren een overschot aan druiven hadden, en hij als wijnmaker de opdracht kreeg geen druiven af te nemen, bedacht hij een slim plan.
Om te voorkomen dat veel wijnboeren failliet zouden gaan, richte hij met familie en vrienden een wijnbedrijf op. Door zijn reddingsactie en zijn verdiensten voor de Australische wijn, Kreeg hij de bijnaam 'baron van Barossa '.
Zijn zoon heeft de leiding van het bedrijf overgenomen. Innovatieve technieken leveren hier mooie wijnen op. Vooral ook door het fruit, afkomstig van maar liefst 183 zorgvuldig geselecteerde wijngaarden uit de Barossa Valley. Elke wijngaard levert druiven met uniek smaakprofiel.
Door zorgvuldige selectie uit dit rijke aanbod kunnen de wijnmakers wijnen creëren met een constante, fijne smaaknuance die het wijnhuis tot een van de meest gerespecteerde en meest innovatieve van Australië heeft gemaakt.
Wilt u ook zelf wijn kunnen maken thuis?
Maar u hebt geen idee waar u moet beginnen?
U kunt natuurlijk een boek kopen in de winkel, maar vind het boek maar eens in een winkel.
U kunt u heel veel tijd besparen door het boek te downloaden op deze site.
Wijnentotaal.nl DE wijnsite op het internet. Als uw alles over wijn, sherry en port wilt weten is dit DE site.
U vind hier bijvoorbeeld:
Op welke grond groeien de wijndruiven, en wat is het effect op de wijn.
Hoe u zelf uw eigen wijn gemakkelijk thuis kunt maken.
ik welke landen er er wijn worden gemaakt, en welke invloed het klimaat heeft op de smaak van de wijn.
Vind hier verschillende wijnrecepten die u thuis kunt gaan maken.
Kortom dit is de IDEALE site Voor de wijn, port en sherry liefhebbers. Geen gezoek meer op tientallen site's maar gewoon alles op 1 site.
Niet alle nanowetenschap leidt meteen tot mooie toepassingen. Voordat Feringa zijn nanopropeller had ontdekt, gebruikte hij het molecuul als een ‘nanoschakelaar’. Een nanoschakelaar kan tussen twee vormen schakelen onder invloed van licht. Door de ene stand voor ‘0’ te gebruiken en de andere voor ‘1’ kun je data opslaan, net als met de stroompjes op een computerchip. Het propellermolecuul is zoveel kleiner dan de gewone data-opslagsystemen, dat er 240 jáár muziek op een CD past. Helaas weet Feringa nog niet hoe je elk molecuul apart kunt aansturen. Voorlopig dus geen nanoharddisk. Maar: wie weet lopen we in de toekomst wel met een recorder op zak die elk moment van ons hele leven (én dat van onze ouders en grootouders) opneemt. Misschien huizen er dan nanobotjes in ons lichaam die ongezonde stoffen opsporen en vernietigen. Geen ziektes meer, omdat virussen en zelfs kankercellen door de nanobots worden opgeruimd voor ze kwaad kunnen doen.
Dat alles ligt in de verre toekomst. De bestaande nanobouwstenen zijn nog niet geschikt om nanomachines mee te bouwen. Nanowetenschappers hebben nog heel wat werk voor de boeg voordat ze er nanomachines van kunnen bouwen. En vinden mensen het eigenlijk wel prettig om met honderden krioelende nanobotjes in hun lijf rond te lopen?
Zelfs wetenschappers hebben hun bedenkingen. Een aantal is bang voor grey goo, zich ongecontroleerd vermenigvuldigende nanomachines die alles opeten dat ze tegenkomen. De Britse kroonprins Charles riep in 2003 op tot voorzichtigheid vanwege het gevaar van grey goo, maar vooraanstaande onderzoekers in het gebied hebben sindsdien aangegeven dat er nooit zo’n nanoplaag kán ontstaan. De angst voor uit de hand gelopen nanobots geeft aan dat niet iedereen zo zeker is van de zegeningen van nanotechnologie. Feringa pleit voor een rationele benadering. ‘Er zal in ieder geval een discussie moeten komen over de mogelijke gevaren, zoals met elke nieuwe technologie, waarbij feiten en science fiction duidelijk gescheiden worden.’
Vandaag de dag bestaan toepassingen alleen nog uit (wilde) ideeën, worden niet altijd even serieus genomen en wekken soms zelfs afkeer op. De moderne ‘alchemist’ blijft proberen om alledaagse moleculen in ingenieuze machines te veranderen en is daar al een aantal keer in geslaagd.
La Rambla van Barcelona was oorspronkelijk een droge rivierbedding die bij hevige regens het water van de bergen naar de zee leidde.
La Rambla is een brede drukke en gezellige boulevard die in het midden alleen toegankelijk is voor voetgangers en die in zuidoostelijke richting loopt, namelijk van het Placa de Catalunya tot aan de oude haven. De totale lengte van La Rambla is ruim 1 km. La Rambla is een belangrijk verkeersknooppunt voor het openbaar vervoer met bushaltes en ondergrondse metro- en trein-stations. Aan beide kanten van La Rambla naast het voetgangersgedeelte is een gedeelte met druk stadsverkeer. De Rambla is opgedeeld in vijf delen, waardoor Spanjaarden ook wel spreken van “Las Ramblas”.
Nu is het een lange laan die in feite uit vijf delen bestaat:
Dit is het jongste deel van La Rambla en hier bevindt zich de fontein van Font les Canaletes. Volgens de legende komt u in Barcelona zeker terug indien u een slok neemt uit deze fontein.
Het tweede gedeelte van La Rambla staat bekend als het Rambla dels Estudis en is vernoemd naar het vroegere academische 16de eeuwse insttituut Estudis Generals. De voornaamste bezienswaardigheden langs dit deel van La Rambla zijn het Reial Academia de Ciences i Arts, het Tobacos de Filipinas, Esglesia de Betlem, het Palau Comillas (Palau Moja)
Dit gezellige stuk bevat veel bloemenstalletjes. Dit gedeelte van La Rambla is vernoemd naar het klooster dat hier tot de 19de eeuw stond. De voornaamste bezienswaardigheden zijn hier het palau de la Virreina, het Mercat de la Boquiria, het Antiga Casa Figueres, Musee de L'Erotica, Antiga Casa del doctor Genove en het Casa Bruno Quadros.
Dit gedeelte van La Rambla is eveneens vernoemd naar een klooster dat hier vroeger stond. De meest interessante bezienswaardigheden aan dit gedeelte van het Rambla zijn: Gran Theatre del Liceu, Hotel Oriente, Placa Reial, Palau Guell. Tussen dit gedeelte van La Rambla en het meer zuidelijke gedeelte La Rambla dels Caputxins ligt in westelijke richting de rosse buurt Barri Xines.
Ook dit gedeelte van La Rambla is wederom vernoemd naar een voormalig klooster dat zich hier bevond en dat nu door het leven gaat als het Centre d’Art Santa Monica. Dit gedeelte is het meest zuidelijke van La Rambla en loopt tot aan de oude haven Port Vell. Een andere bezienswaardigheid in dit gedeelte is het Museo de Cera.
Kathedraal van Barcelona
in de oude gotische buurt vind je het hoogtepunt der gotiek: de Kathedraal van Barcelona. De meest bekende oorsprong van de Kathedraal van Barcelona is de basiliek, welke in 925 vernietigd werd door Al-Mansur. In 1046 gaf Bisschop Guislabert de opdracht een nieuwe kathedraal te bouwen.
Met de bouw van de Kathedraal werd pas begonnen in 1298 onder leiding van bisschop Bernat Pelegri en regering van Koning Jaume II, ookwel bekend als 'De Rechtvaardige'. De voorgevel is pas afgebouwd aan het eind van de vorige eeuw, door architecten als Josep Oriol Mestres en August Font i Carreras. Zij hebben hun inspiratie gehaald uit een tekening uit de 15de eeuw door Mestre Carli.
De bouw van de Kathedraal werd pas voltooid in 1913! Naast de Kathedraal ligt een klooster met een fraaie kloostertuin. Hier wonen 13 ganzen die de heilige Santa Eulàlia moeten beschermen. Zodra er 1 dood gaat moet deze onmiddellijk worden vervangen, omdat de stad anders onbeschermd is.
Park Guell
Eusebi Güell was de opdrachtgever van dit beroemde, door Gaudi ontworpen, park. Zij wilden in dit project een ideale synthese tussen woon- en recreatiegebied realiseren. Zestig driehoekige percelen waren voorzien op het woonpark. Slechts twee percelen werden verkocht, waaronder één aan Gaudi. In de woning waar deze Catalaanse architect heeft geleefd is het Casa-Museu Gaudí ondergebracht. Er zijn door hem ontworpen toegepaste kunstvoorwerpen te zien, vooral meubelen. De woning van Güell stond al op het terrein voordat Gaudi met dit grote project begon.
De plaats waar het park is gebouwd bevindt zich ten noordwesten van Barcelona. De stad bevond zich aanvankelijk op grote afstand. Bebouwing was niet gemakkelijk omdat het een sterk hellend terrein betrof. Gaudi heeft het terrein op een creatieve wijze begaanbaar gemaakt. Hij heeft onder andere viaducten en wegen van meerdere verdiepingen aangelegd. Het puin dat bij de aanleg vrij kwam werd gebruikt als bouwmateriaal voor de rest van het park. De vormgeving is vaak geënt op de natuur. Hij heeft bijvoorbeeld grotten gesuggereerd terwijl meerdere zuilenconstructies op bomen lijken.
Het park met een oppervlakte van ruim vijftien hectare is aangelegd op een kaal rotsachtig gebied. Gaudi zorgde voor irrigatie. Een waterreservoir van 12.000 liter bevindt zich achter het beeld van de Python op de monumentale trap achter de hoofdingang. Python is de bewaker van de ondergrondse wateren. Dit beeld vormt samen met een slangenkop een overloopventiel voor het waterbekken. De rode en gele strepen achter de slangenkop verwijzen naar het Catalaanse wapen. Dergelijke vermengingen van functionele zaken, decoratie en inhoudelijke verwijzingen vallen bij Gaudi wel vaker samen. Achter de beelden bevinden zich gigantische zuilen. De holle zuilen dragen het centrale gedeelte van het park en dienen eveneens als waterleidingen. Ze geleiden het regenwater.
Het Park Güell is door een muur ontsloten. Deze muur had tot doel de bewoners te beschermen. De hoofdingang is geflankeerd door twee woningen die voor de bewakers waren bedoeld. Ze maken deel uit van de muur die door de golvende vorm goed uitkomt in het heuvelachtige landschap. De hoofdingang wordt geflankeerd door het kantoorhuis en het portiershuis. Hun façade loopt over in de muur. Er zijn zeven toegangspoorten.
In park Guëll is veel gebruik gemaakt van kleurrijke mozaïeken van glasscherven en keramiekscherven. Ze komen terug in de toegangspoorten, op de daken, banken en enkele beelden. Ze zorgen voor decoratie en vormen een waterafstotend laagje. Zo beschermen ze het klimaatgevoelige puin dat eronder is gelegen.
Het centrale plein van park Guëll is gedeeltelijk omarmt door een bank die eveneens als afrastering dient. Ondanks het feit dat deze bank een gebied afbakent van 86 x 40 meter is het door de bochten mogelijk om je als gezelschap af te zonderen. Deze ruimte was bedoeld als marktplein en amfitheater. Gaudi noemde het plein het Griekse theater. Het plein bevindt zich gedeeltelijk bovenop een ruimte die voorzien is een Dorische zuilenhal en deels boven de vaste grond.
